تمام تلاشت را کردی تا لمس کنی
آنچه می خواهی.
و لمس کردی با تمام تلاشت.
جمع می کردی پروانه ها را
یکی یکی
بر دیوار اطاقت.
خواستی کمکت کنم،
اعتنایی نکردم.
تصمیم گرفته بودم پرنده جمع کنم
زیر لباسهایم، در گوشه کمد.
چیزی اضافه نشد ـ مدتها گذشت.
پروانه ها رنگ دیوارت را می بلعیدند و
بزرگتر می شدند.
بزرگتر می شدند و وسوسه چسباندن پروانه ها به دیوار اطاقم
بیشتر می شد.
بیشتر می شد پروانه هایت و زیبا تر.
سهم مرا هم جمع می کردی؟
دیوار اطاقت جای خالی نداشت و من
امید داشتم خسته شوی.
چه امید عبثی...
بگذریم
الان سالها از آن روزها می گذرد
ومن می خواهم تمبر جمع کنم،
کمکم می کنی؟
(نیما)
تولدت مبارک،
میزبان دیر آمده خانه ام.
تولدت مبارک، مرا برد به پنج سالگی بی دغدغه
بی خیال
با هزار رویا یی که نرسیدم، هیچ وقت، به
هیچ یک.
تولدت مبارک با
لباس زردی که صورت چاق و سفید و مهربانت را در بر گرفته بود
من و رضا را تا ماشین رساند.
البته که نگذاشتند بغلت کنیم ـ بغل کردنت در رویاهایم شکل گرفت.
اولین رویای زندگیم شاید،
تا جایی که به خاطر دارم.
تمام رویاهایم در رویا ماند.
تمام نشد اما
دیگر رویاهایم به رویایی رویاهای کودکی نیست،
اما بازهم رویاست.
چه عیبی داشت، نسیم بود جای رویا،
خودش می آمد و نیاز به یافتنش نبود،
گرچه گاهی نسیم هم رویاست.
به چه کسی بر می خورد، اگر زشت بود و بد اخلاق
کنارش می گذاشتی راحت،
هر وقت که می آمد.
یادم می آید، با هزار رویا می آمد
یک چراغ هواپیما در آسمان کودکی ام.
اما هنوز می شود
به چراغ دور یک هواپیما امید بست.
(نیما)
سر مزار باران،
راس ساعت هشت.
وقتی که آفتاب رنگ باخت و زردی به سفیدی گرایید
و آبی به سیاه.
کنار جوی می ایستم،
اینجا تقاطع باران و زمین است.
به کوچه می نگرم،
کوچه ای دراز و پیچاپیچ،
تنگ و سیاه.
که گهگاه نوری سفید
به سبزی بدل می سازدش.
تیک تیک،
صدا می آید.
گویی پرنده ایست
که انتظار پاسخ جفتش را می کشد.
نفسهایم را با ضرباهنگ صدا هماهنگ می کنم.
تیک تیک،
تیک تیک،
می نشینم،
زانوهایم را در آغوش می گیرم
به خاکستری کوچه خیره می شوم
صدایی هم نمی آید
تیک
تیک،
سیاهی کوچه را می کاوم.
سکوت،
این سکوت صدادار،
صدای اذان
گویی همه چیز مثل قبل شد،
آبی،
زرد،
خشک.
(نیما)
برایم فلوت می زنی؟
وقتی فلوت می زنی، وقتی بی معناست
وقتها می آیند.
صدای دستانت، نام مرا می گویند.
کوچه ها را دستانت پر می کند.
آب تا زیر گلویم را می گیرد.
دستهایت، صدای گلویم را می خوانند.
تمام صورتم بوی آب میگیرد
و گلویم با صدای کوچه دستهایت را منتظر است.
وقتی دستهای تو سوراخ را می بندد، وقتی می بندد سوراخ را دستهای تو
صدای گریه من از گلوی تو می آید.
به دنبال نام خودم، انگشتانت را می گیرم.
(نیما)
من راه را گم کرده ام
دیگر نشانی از صدای ستاره نیست.
یادم نبود آنگاه که میرفتیم بی مقصد
بی شمال بی جنوب
بی رویا
بی خیال
این راه را نباید جست.
باید میدانستم گرفتن راه آن ستاره
مرا به تو نخواهد رساند
باید برگردم تا آن درخت
لباسهایم را بر کنم.
راه را بی رویا باید پیمود
بی شمال
بی جنوب
بی خیال