یه شعر دیگه

سر مزار باران،

راس ساعت هشت.

وقتی که آفتاب رنگ باخت و زردی به سفیدی گرایید

و آبی به سیاه.

کنار جوی می ایستم،

اینجا تقاطع باران و زمین است.

به کوچه می نگرم،

کوچه ای دراز و پیچاپیچ،

                            تنگ و سیاه.

که گهگاه نوری سفید

به سبزی بدل می سازدش.

تیک تیک،

صدا می آید.

گویی پرنده ایست

که انتظار پاسخ جفتش را می کشد.

نفسهایم را با ضرباهنگ صدا هماهنگ می کنم.

 تیک تیک،

      تیک تیک،

می نشینم،

زانوهایم را در آغوش می گیرم

به خاکستری کوچه خیره می شوم

صدایی هم نمی آید

تیک

    تیک،

سیاهی کوچه را می کاوم.

سکوت،

این سکوت صدادار،

صدای اذان

گویی همه چیز مثل قبل شد،

آبی،

    زرد،

        خشک.   

                                                              (نیما)