سی بهمن هشتاد و چهار
تولدت مبارک،
میزبان دیر آمده خانه ام.
تولدت مبارک، مرا برد به پنج سالگی بی دغدغه
بی خیال
با هزار رویا یی که نرسیدم، هیچ وقت، به
هیچ یک.
تولدت مبارک با
لباس زردی که صورت چاق و سفید و مهربانت را در بر گرفته بود
من و رضا را تا ماشین رساند.
البته که نگذاشتند بغلت کنیم ـ بغل کردنت در رویاهایم شکل گرفت.
اولین رویای زندگیم شاید،
تا جایی که به خاطر دارم.
تمام رویاهایم در رویا ماند.
تمام نشد اما
دیگر رویاهایم به رویایی رویاهای کودکی نیست،
اما بازهم رویاست.
چه عیبی داشت، نسیم بود جای رویا،
خودش می آمد و نیاز به یافتنش نبود،
گرچه گاهی نسیم هم رویاست.
به چه کسی بر می خورد، اگر زشت بود و بد اخلاق
کنارش می گذاشتی راحت،
هر وقت که می آمد.
یادم می آید، با هزار رویا می آمد
یک چراغ هواپیما در آسمان کودکی ام.
اما هنوز می شود
به چراغ دور یک هواپیما امید بست.
(نیما)
