سخن اول....

بسیار شعر مرا

                     - آب جویبار

با خویش برده است

آن شعرها که از سر خشم آفریده ام

و جز من و نسیم

                     - کس آن را نخوانده است

آن شعرهای حاصل خشم و خروش را

وقتی سروده ام

کز شدت غرور تو بی تاب می شدم

آن شعرها اگر به دست تو می افتاد

ز شرم پیش چشم تو من

                     - آب میشدم

                                             (حمید مصدق)